Gerhard Hofland - Amsterdam

In de schilderijen van Lieven Hendriks krijgen abstracte begrippen als hoop, troost en verlangen een tastbare vorm. De manipulatie van licht speelt hierbij altijd een sleutelrol. In de solotentoonstelling Day & Night verkent Hendriks het spanningsveld tussen tegenpolen: helderheid en mysterie, waarheid en illusie, het bekende en onbekende. De dag wordt vaak geassocieerd met waarheid, het bekende en een nieuw begin, waar we bij de nacht denken aan dromen, stilte en het onbekende. Hendriks presenteert deze niet als tegenstrijdige krachten, maar als wederzijds afhankelijke elementen. Zijn schilderijen raken aan een fotografische werkelijkheid, maar blijven onmiskenbaar schilderkunstig. Er bestaan geen modellen in de werkelijkheid waar de werken op zijn gebaseerd, elke voorstelling komt voort uit het proces van het schilderen zelf. Het zijn beelden die vertrouwd voelen, alsof we ze eerder zagen, ergens tussen herinnering en waarneming. Zo vervagen ze de grens tussen realiteit en suggestie. Day & Night draait om contrasten. Licht tegenover donker, aanwezigheid tegenover afwezigheid, weten tegenover vermoeden. Het gaat Hendriks echter niet om het benoemen van deze tegenstellingen, maar om wat zich ertussenin afspeelt. De overgang, de aarzeling, het moment waarop iets nog niet helemaal zichtbaar is, of alweer aan het verdwijnen. Zoals de lucht die langzaam van nacht naar dag kleurt, zonder dat je precies kunt zeggen wanneer de ene ophoudt en de andere begint. De titel van de tentoonstelling verwijst niet alleen naar die uitersten, maar juist naar de transitie ertussen; de ervaring van tijd als voortdurende verschuiving, als een suggestie van zowel tijdelijkheid als continuïteit. Die thematiek krijgt in zijn schilderijen een tastbare vorm. Ze verwijzen naar ogenschijnlijk alledaagse fenomenen: sporen van vingerafdrukken, barsten in een ruit, een streep zonlicht op een muur. Maar wie denkt te kijken naar een trompe-l’oeil, wordt al snel op het verkeerde been gezet. De illusie is verleidelijk, maar nooit het eindpunt. Hendriks gebruikt de taal van het realisme niet om iets na te bootsen, maar om het kijken zelf onder de loep te nemen. Wat zie je? En waarom denk je dat je het ziet? Licht speelt daarin een beslissende rol: het maakt zichtbaar, maar bepaalt ook hoe en wat we waarnemen. In die dubbele werking schuilt zowel verleiding als beheersing. Zijn beelden zijn een subtiel spel van bedrog en openbaring. Het schilderij is geen venster naar een andere wereld, maar een oppervlak waarop betekenis wordt geprojecteerd: Zoals een luchtspiegeling die pas verschijnt wanneer je ernaar verlangt. Zo ontstaat een spanning tussen verrassing en herkenning, tussen het vermoeden van iets nieuws en de geruststelling van het bekende. Lieven Hendriks (1970) studeerde aan de HKU in Utrecht en was deelnemer aan De Ateliers in Amsterdam. Zijn werk maakt deel uit van diverse toonaangevende internationale collecties, waaronder Museum Voorlinden, ESMoA in Los Angeles en het Centraal Museum in Utrecht.