Kröller-Müller Museum

Sterfelijkheid en wedergeboorte Met Future Sarcophagus, een terracotta sarcofaag bedoeld voor haar toekomstige dode lichaam, probeert Candice Lin verder te kijken dan haar eigen sterfelijkheid. Ook Stephen Kaltenbach verhoudt zich tot het verstrijken van de tijd. Zijn Time Capsules met onbekende inhoud mogen op een door hem bepaald moment, waaronder na zijn overlijden, geopend worden. In Birth to Death List roept Matt Mullican een fictief leven op door een opeenvolging van belangrijke en onbeduidende momenten op te schrijven. De deels verbrande materialen van Kimio Tsuchiya’s Remembrance, tenslotte, brengen de mogelijkheid tot wedergeboorte in beeld.

Lilian Kreutzberger onderzoekt in haar werk de relatie tussen digitale en fysieke ruimte. Daarbij combineert ze handmatig gemaakte objecten met de nieuwste technologische ontwikkelingen. Kreutzberger reflecteert op een onomkeerbaar gegeven van onze huidige maatschappij: de oprukkende digitalisering en de impact die dit heeft op ons dagelijks leven. Het resultaat is zinsbegoochelend werk waarvan soms niet duidelijk is hoe de objecten gemaakt zijn. Kreutzberger speelt met onze blik door bijvoorbeeld trompe l’oeil effect toe te passen. In RAUHFASER schept ze een wereld waarin de vraag wordt opgeroepen wie zeggenschap heeft over de menselijke zintuigelijke ervaring. Bepaalt in de nabije toekomst de fysieke wereld onze ervaringen of is de digitale wereld dan dominant? Een deel van de tentoongestelde werken bevat teksten van auteur Lize Spit.

Ieder mens een kunstenaar Voor Joseph Beuys zijn kunst en leven onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zijn werk zit vol persoonlijke symboliek die te maken heeft met belangrijke levensgebeurtenissen, die hij soms zelf verzint. Hij zet dit persoonlijke aspect in om kunst te maken met een maatschappelijk doel: het streven naar een samenleving waarin plaats is voor warmte, zachtheid en irrationaliteit, waarin ieder mens een kunstenaar is. [IMAGE alt='Kunstwerk van Joseph Beuys, samengesteld uit een tramrails en afgietsels van een monument. De elementen liggen op een vloer.' src='http://www.kmm.nl/media/expositionpage/small-km_122_176_joseph_beuys__strassenbahnhaltestelle_-_tramhalte_-_tram-stop__1976.jpg'] Herinnering Strassenbahnhaltestelle (http://www.kmm.nl/joseph-beuys-tramhalte) (1976) gaat terug op een herinnering uit Beuys’ jeugd in Kleef. De installatie is samengesteld uit een tramrails en afgietsels van Der Eiserner Mann (1653). Dit is een monument dat de Tachtigjarige oorlog gedenkt en in 1794 door troepen van Napoleon is vernield. Als Beuys na schooltijd bij deze restanten op de tram zit te wachten, ervaart hij de indringende kracht ervan. Hij realiseert zich dat ‘de hele wereld afhangt van de constellatie van een paar brokjes materiaal’. Deze gedachte legt de basis voor zijn opvatting dat sculptuur een voortdurend veranderend en sociaal proces is. Beuys maakt deze installatie voor het Duitse paviljoen van de Biënnale in Venetië. Resten van die installatie zijn in het Kröller-Müller Museum ‘abgelegt’: neergelegd alsof ze zijn begraven. [IMAGE alt='Kunstwerk van Joseph Beuys, een lichtgrijs vilten pak gepresenteerd op een houten hanger aan de wand' src='http://www.kmm.nl/media/expositionpage/filzanzug-joseph-beuys-72985-copyright-kroller-muller-museum.jpg'] Isolatie Filzanzug (1970) verwijst naar een andere voor Beuys levensveranderende gebeurtenis uit de Tweede Wereldoorlog, al is deze deels door hem verzonnen. Nadat zijn gevechtsvliegtuig in 1944 neerstort op de Krim, zou hij zijn leven te danken hebben aan Tartaren die hem in vet en vilt wikkelden om zijn lichaamswarmte te herstellen. Met deze zelfverzonnen legende verklaart hij het veelvuldige gebruik van materialen met ‘warme’ eigenschappen zoals vet, vilt en koper (flexibiliteit, isolatie, geleiding) in zijn kunst. Het naar een eigen kostuum gemodelleerde vilten pak verwijst naar isolatie of bescherming tegen wat er om ons heen gebeurt. Foto's: Joseph Beuys, Strassenbahnhaltestelle, 1976 / Filzanzug, 1970