GALERIA STUDIO - Warsaw

Wśród prac pokazywanych na wystawie znajdują się dzieła eksplorujące wątki seksualności i cielesności. Prosimy o rozważny udział i dostosowanie obecności osób młodszych. "Chcemy całego życia. Współdzielenie" to rozwinięcie wystawy "Chcemy całego życia. Feminizmy w sztuce polskiej", zaprezentowanej w zeszłym roku w Państwowej Galerii Sztuki w Sopocie. Kolektyw Seminarium Feministyczne w składzie: Anka Leśniak, Karolina Majewska-Güde, Paulina Olszewska, Agnieszka Rayzacher, Dorota Walentynowicz, zdecydował się kontynuować zapoczątkowany w PGS wątek dotyczący tematu wspólnot, proponując jego nowe, poszerzone ujęcie. W warszawskiej Galerii Studio zaprezentowane zostaną prace eksplorujące potencjał wspólnego działania na rzecz konkretnych i dalekosiężnych celów zmiany świata. To propozycja rozumienia współdzielenia jako tworzenia wspólnoty, współodczuwania, a także poczucia odpowiedzialności. Wystawa będzie próbą refleksji nad wieloaspektowym doświadczeniem wspólnotowości, wraz z problemami oraz napięciami, które się z nim wiążą zarówno w perspektywie historycznej, jak i współczesnej. Osoby artystyczne zaproszone do udziału w wystawie: ... (the rest of the artists list)

Obecnie stajemy w obliczu kolejnej fali rasizmu. Na sile przybiera rasizm kulturowy, polegający na stereotypowym postrzeganiu i umniejszaniu osób z innych kultur, co prowadzi do ich marginalizacji. Rasizm, faszyzm, nazizm, ksenofobia, homofobia, seksizm, to paliwo dla populistycznych polityków, którzy na złożone problemy współczesnego świata, jak schyłkowy kapitalizm, kryzys klimatyczny, fale migracji mają prostą receptę – znalezienie winnego w postaci Innego. W polskim społeczeństwie, w dużej mierze białym i monokulturowym, z rasizmem muszą mierzyć się nie tylko osoby migranckie, ale też Polki/Polacy o innym kolorze skóry, gdyż w polskim rasizmie, tylko biały może być "prawdziwym Polakiem". Rasizm to system społecznie uprawomocnionych praktyk. Jest połączony z władzą i przywilejami społecznymi. Może wyrażać się w agresji fizycznej i werbalnej, jednak jego przyczyny tkwią w mechanizmach politycznych, gospodarczych i kulturowych. Rasizm dotyka osoby i całe społeczności od czasów kolonializmu. Przybiera różne formy i ewoluuje. W społeczeństwie amerykańskim było to niewolnictwo, a potem lincze na czarnych, segregacja rasowa i systemowa dyskryminacja utrudniająca Afroamerykanom awans społeczny. W nazistowskich Niemczech, pseudonaukowa koncepcja podziału ludzi na lepsze i gorsze rasy, stanowiła usprawiedliwienie dla prześladowania i zagłady Żydów, jak również mordowania innych etnicznych mniejszości, w tym Romów. Rasizm prowadzi do ludobójstwa. Joanna Rajkowska – autorka Palmy przy Alejach Jerozolimskich, przypominającej o wykorzenianiu i prześladowaniu polskich Żydów – w 2023 roku zorganizowała przy niej, razem z amerykańsko-żydowskim artystą Robertem Yerachimelem Snidermanem, protest przeciw ludobójstwu w Gazie prowadzonym przez państwo Izrael w odwecie za brutalny atak Hamasu na izraelskich cywilów. Artystka wzywa: "Musimy przerwać błędne koło przemocy! Jedynym wyjściem jest wolność i równość dla wszystkich". Czekamy na wystąpienia prezentujące projekty i działania diagnozujące i podejmujące problem rasizmu i jego relacji z innymi formami opresji, zarówno w Polsce, jak i na świecie oraz dotyczące sztuki jako formy oporu wobec wzbierającej fali rasizmu.

Prace Jadwigi Maziarskiej "Transfert" (https://teatrstudio.pl/pl/galeria/kolekcja/jadwiga-maziarska-transfert/) (1980) oraz relief bez tytułu (1965) z Kolekcji Galerii Studio na wystawie w Muzeum Susch! "Assembly" to pierwsza obszerna retrospektywa Jadwigi Maziarskiej (1913–2003) prezentowana poza Polską. Z tej okazji Muzeum Susch zgromadziło najważniejsze prace z jej różnorodnego dorobku artystycznego. Tytuł wystawy "Assembly" odnosi się do podejścia Maziarskiej jako "inżynierki i majsterkowiczki" – zarówno w zakresie materiałów, jak i metod twórczych. Podejście to zaowocowało powstaniem abstrakcji, która wymykała się kategoriom obowiązującym na powojennej polskiej scenie artystycznej. Maziarska studiowała w Krakowie (1934–1939) i tam mieszkała. Była członkinią kolektywu artystycznego Grupa Krakowska, założonego przez Tadeusza Kantora. Mimo to była uważana za outsiderkę, skupioną na odważnych, progresywnych i intermedialnych eksperymentach. Od 1946 roku artystka zaczęła wzbogacać fakturę swoich obrazów. Rok później stworzyła swoją pierwszą pracę tekstylną, wplatając nieregularne kawałki wielokolorowej tkaniny o różnych splotach. Jej obrazy – unikalne i kruche obiekty – często powstawały z efemerycznych materiałów, takich jak wosk, piasek czy kasza. Inspiracje czerpała z nauki, fenomenologii, masowej fotografii, drukowanych reprodukcji oraz wycinków z gazet, które wykorzystywała do budowania autonomicznych struktur. Eksperymenty Maziarskiej w dziedzinie malarstwa materii były pionierskie – wyprzedzały podobne działania nie tylko innych polskich, ale także zachodnioeuropejskich artystów. Za życia Maziarskiej większość krytyków pomijała kluczową rolę fotografii w jej twórczości oraz znaczenie jej wyjątkowej kolekcji, znanej dziś jako "Atlas Maziarskiej". Atlas ten składa się z fotograficznych szkiców, wycinków z gazet, ilustrowanych czasopism i podręczników akademickich, które artystka gromadziła przez lata. Służył jej zarówno jako narzędzie do zrozumienia rzeczywistości, jak i jako swoista pomoc naukowa. Artystka wykorzystywała go do włączania świata zewnętrznego do swojej twórczości, nadając nowe znaczenia znanym obrazom. Takie podejście sprawia, że prace Maziarskiej pozostają aktualne również współcześnie. Jej proces twórczy, zakorzeniony w fizyczności zestawiania, koresponduje z aktualnymi koncepcjami reprodukcji i nowoczesności.

Ciało. Rozkosz i ból : Bourgeois, Falender, Piene i Szapocznikow o ucieleśnionej opozycji. Ciało nigdy nie jest neutralne – to przestrzeń walki i wolności, rozkoszy i bólu. Szczególnie ciało kobiece, które staje się polem styku życia i śmierci, autonomii i podległości. Wystawa Ciało. Rozkosz i ból zaprasza do odkrywania tej granicy poprzez prace czterech wybitnych artystek, które opowiadają o cielesności na własnych zasadach. Cztery artystki, cztery wizje cielesności, jeden wspólny punkt odniesienia: ciało kobiece jako przestrzeń rozkoszy i bólu. Wystawa gromadzi dzieła Louise Bourgeois (1911–2010), Barbary Falender (ur. 1947), Chloe Piene (ur. 1972) i Aliny Szapocznikow (1926–1973), twórczyń różnych pokoleń, środowisk i kontekstów historycznych, których prace łączy wrażliwość oraz głęboka refleksja nad doświadczeniem cielesności. To opowieść o ciele jako źródle przyjemności i cierpienia, przestrzeni pamięci, emocji i zmysłów. Louise Bourgeois i Alina Szapocznikow czerpały inspirację z osobistych traum – choroby, migracji, straty – tworząc dzieła nasycone bólem i egzystencjalnym niepokojem. Barbara Falender i Chloe Piene podejmują temat erotyzmu, napięcia, lęku, ale także zmysłowej rozkoszy.