De Compagnie – Beeldende Kunst op de Noordkade - Veghel

In de centrale hal van de Cultuurfabriek zweven kimono’s en jurken. Kunstenaar Mieke de Waal ziet in de vorm van een kledingstuk een symbolische weergave van een mens. Je ziet niets van vlees en bloed, en toch denk je bij het zien van haar werk: dit gaat over mensen. De zwevende, beschilderde soft sculptures van Mieke de Waal variëren van heel klein tot indrukwekkend groot. Allemaal dragen ze een verhaal. Over de afhankelijkheid van de mens van de bossen die hij moeiteloos kapt. Over strijdige verlangens als reislust en geborgenheid. Over het wonderbaarlijke menselijk lichaam – de mantel van de geest. Het zijn poëtische werken: tactiel, schijnbaar kwetsbaar, kleurrijk, met een huid waarop veel te ontdekken valt. Groot of klein, geen van deze werken is door een mens te dragen. Kenmerkend voor de werkwijze van Mieke de Waal is dat zij zich – soms maandenlang – verdiept in een bepaald thema. In die periode zet ze haar ideeën en emoties om in één of meerdere soft sculptures. Ook het maakproces is onderzoekend: ze experimenteert met materialen en technieken. Ze werkt graag met textiel, landkaarten, inkt, acryl, borduursels en andere gevonden materialen. Mieke de Waal werd geboren in Pretoria (Zuid-Afrika) en woont en werkt in Doorn. Behalve beeldend kunstenaar is ze ook opgeleid als cultureel antropoloog. De fascinatie voor de spanning tussen individu en cultuur is de rode draad in haar werk.

Werkend vanuit haar intuïtie en met een gedrevenheid die soms grenst aan het obsessieve, bestudeert Roos Vogels (1992) de natuur. Om op die manier daar enigszins grip op te krijgen, het vervolgens gedetailleerd te onthullen, vast te houden, levend te houden. Met veel respect voor de materialen waarmee zij werkt, worden natuurlijke processen verbeeld. Heel vaak in zwart wit – en dus met de honderden grijstinten die daartussen zitten. Dat doet Vogels in houtskool, maar ook in grafiet, fotografie, teksten, video’s en installaties. Zo neemt zij onder meer bomen onder de loep, die zich tonen als abstracte, bijna tijdloze objecten die verhalen fluisteren. Of vormt - in heel recent werk - een boom de contour van een tekst, waarin de kunstenaar zich de existentiële vraag stelt wat een boom nu eigenlijk precies is. En wat het is, zonder die andere boom naast hem. Vogels onderzoekt met heel haar ziel en zaligheid de natuur en de ultieme balans daarin. Ze verbeeldt dat op een heel gevoelige manier en creëert zo steevast een nieuwe, soms bijna mystieke wereld die vraagt om vertraging en reflectie, hopelijk uitmondend in een perfect evenwicht; de natuur eigen. Waar wij helaas steeds verder vanaf lijken te drijven… Zo houdt de romantische en tegelijkertijd zeer kritische Vogels de beschouwer een nietsontziende spiegel voor.