Kunstmuseum Den Haag - Den haag

Dreiging, dromen en veerkracht Hedendaagse ontwerpers grijpen terug op de dromerige, zwierige kanten kleding van ruim een eeuw geleden. Wijst dit op een verlangen naar zachtheid in een wereld die verhardt? Doorschijnende japonnen die ‘merkins’ (schaamhaarpruiken) zichtbaar maken om te shockeren, mannen ingesnoerd in korsetten en militair geïnspireerde outfits. Een spraakmakende collectie uit 2024 van Margiela door John Galliano toont stukken die deels geïnspireerd lijken door de Titanic-tijd, in een romantische mix van toen en nu. Ditzelfde spel met gender en korsetten is te zien in de collecties van de Nederlandse Tess van Zalinge. Zij besteedt volop aandacht aan werken voor verschillende maten en het korset dat insnoert of juist vrijheid geeft. Werk van Craig Green verbeeldt zowel beschermers als bescherming. Veel van zijn creaties zijn gemaakt voor ‘stadsnomades’, die in hun kleding van alles kunnen herbergen, tot zwemvesten aan toe, klaar om te vertrekken of vluchten. In de tentoonstelling is ook werk van Iris van Herpen uit haar collectie Carte Blanche te zien. Gefilmd onder water is het een ode aan de veerkracht van vrouwen.

Kunstmuseum Den Haag presenteert in het najaar van 2025 de eerste Europese overzichtstentoonstelling van de Amerikaanse schilder Lois Dodd (1927) met zo’n honderd werken - zoals ook door de New York Times aangekondigd. Dodd is al acht decennia actief. Al die tijd houdt ze vast aan haar eigen vorm en stijl en ze schildert op 98-jarige leeftijd nog bijna elke dag. Haar werken bevinden zich ergens op het spectrum tussen figuratie en abstractie – zo liet ze zich onder andere inspireren door Mondriaan. Ze schildert vooral wat ze tegenkomt in haar directe omgeving. Groene landschappen, gedetailleerde close-ups van bloemen, nachtelijke hemels, dichtbegroeide bossen, ramen, waslijnen, verweerde houten schuren en stadsgezichten zonder mensen.

[PARA] Marie Tak van Poortvliet (1871–1936) en Jacoba van Heemskerck (1876–1923) ontmoeten elkaar op jonge leeftijd in Den Haag. Hun ambitie, idealen en persoonlijke relatie – liefdevol, intellectueel en spiritueel – bewegen zich tegen de grenzen van wat begin twintigste eeuw sociaal aanvaardbaar is. Vandaag de dag wordt hun band herkend als een liefde die grotendeels verborgen bleef.

In de jaren vijftig bloeide er in Den Haag een verrassend vernieuwende en experimentele kunstbeweging op: de Nieuwe Haagse School. Onder het motto ‘Bovenal vrij’ braken de kunstenaars binnen deze beweging, actief tussen 1945 en 1975, met het keurige imago van hun voorgangers van de Haagse School. Het werk van de Nieuwe Haagse School kenmerkt zich door uitbundig kleurgebruik. Zij drukten zich onder meer uit in abstracte, non-figuratieve en modern-figuratieve kunst. Het Kunstmuseum brengt met deze kleine tentoonstelling ter ere van de gelijknamige publicatie Nieuwe Haagse School – Bovenal vrij van auteur Saskia Gras (2025, WBOOKS) , een veranderlijke periode opnieuw onder de aandacht.

De kunst van het combineren Baumgärtner werkte volgens de traditie van de assemblagekunst, ontstaan als reactie op de pracht en praal van de officiële kunst in de vroege twintigste eeuw. In zijn werk begint hij met kijken, objecten die zijn aandacht trokken verzamelde hij. Met focus op eenvoud en verstilling bemoeit hij zich zo min mogelijk met zijn materialen. Zo ontstaat een spel van ritme, vorm, lijn, contrast en relatie. Deze eenvoudige combinaties vertellen geen vastomlijnd verhaal. Integendeel – Baumgärtner wilde niets uitleggen. Zijn werk nodigt uit tot kijken, tot het ontdekken van schoonheid in het gewone en het onverwachte. "Met een frisse blik kijken om een nieuwe betekenis te geven aan wat er al is."

Bezoekers én voorbijgangers van Kunstmuseum Den Haag kunnen deze zomer genieten van een nieuwe Open Air tentoonstelling. Langs de vijverrand en de gevel van het Kunstmuseum zijn vanaf 20 april sculpturen te zien van de Frans-Argentijnse Pablo Reinoso (Buenos Aires, 1955). Deze kunstenaar creëert banken die uitgroeien tot kronkelende sculpturen waar mensen op kunnen zitten. De werken vormen een mooie schakel tussen de binnen- en de buitenkant van het gebouw. Ze nodigen uit tot sociale interactie en stimuleren dialogen tussen bezoekers, kunst en het gebouw zelf.